Trujesz się, czy wspomagasz?
W zależności od tego, jakie uczucia skojarzysz z koncepcją "błędu" - będzie on sprzyjał Tobie - lub przeszkadzał w dalszym rozwoju.
Zauważ, iż to co nazywasz "błędem" samo w sobie jest "nijakie" - pozbawione kolorytu emocjonalnego. "Błąd" sam w sobie nie jest ani zły, ani dobry - to Ty decydujesz, jaką "pigułką" okaże się dla Ciebie: witaminą, czy trucizną.
Bywa, iż na Własne błędy reagujemy poczuciem winy, bywa również iż w ich następstwie Sami Sobie narzucamy karę - choćby w formie "zdołowania", przygnębienia, wyrzutów sumienia, czy piętnowania się. Żadna z tych rzeczy jednakowoż nie pomaga Nam nie popełniać błędów w przyszłości - nauka przez zastraszanie oraz pomniejszanie własnej wartości nie tworzy człowieka sukcesu, lecz zalęknione nadwrażliwe, nie wierzące w siebie (lub wierzące coraz mniej) osoby.
Prawdopodobnie z każdego błędu jesteśmy w stanie wyciągnąć jakiś "feedback": informację zwrotną nt. tego, co można było zrobić lepiej - i co być może będzie można zrobić lepiej w przyszłości. W tym ujęciu "błąd" staje się Naszym przyjacielem bardziej, niż wrogiem - bez względu bowiem na konsekwencje płynące z danego błędu dzisiaj, jutro możemy być jeszcze mądrzejsi, jeszcze bardziej doświadczeni.
Rzec więc można, iż w błędach kryje się bezcenna wiedza praktyczna, której możemy używać na co dzień, jako rozpędu w Naszym osobistym rozwoju.
Praktyczne, racjonalne podejście możemy jednak zamienić na emocjonalnie toksyczne, jeżeli tylko "doczepimy" do Naszych "błędów" poczucie winy, i inne wcześniej wymieniane zjawiska. Wówczas sporo energii - którą w innej sytuacji moglibyśmy przeznaczyć na dalszy rozwój - inwestujemy w ukaranie siebie. W efekcie pozostajemy ze znacznie mniejszą dawką energii na przyszłość, a w którymś momencie Nasz bilans może być nawet ujemny.
Zanim więc następnym razem w jakikolwiek sposób zareagujesz na Własny "błąd" - zastanów się... na czym naprawdę Ci zależy i jak bardzo.
Czy przemoc naprawdę motywuje? Tak, dołowanie się, wyrzuty, przygnębienie - można uznać za rodzaj przemocy psychicznej, jaką stosujemy na Samych Sobie. Czy po wszystkim czujesz się entuzjastycznie, pozytywnie nastawiony do dalszej drogi w życiu?
*****
Do powyższych przemyśleń zainspirował Mnie fragment z książki Dolores Cannon, w której się aktualnie zaczytuję ("The Custodians"), a który przytaczam poniżej w wolnym tłumaczeniu oraz w oryginale:
"Wydajecie się czuć, że kiedy popełniony jest błąd - musi być doświadczane poczucie winy. Czasem jest również dodawana kara - aby wzmocnić winę, aby błąd nie był popełniony znowu.
My jednak nie uważamy tego za konieczne. Kiedykolwiek zdarza się to co nazywasz "błędem", my automatycznie to rekompensujemy. Osoba jest świadoma, że to się zdarzyło.To wszystko co jest wymagane - iż są tego świadomi oraz by uczyli się dzięki temu.
Te uczucia winy i kary stanowią jedne z głównych rzeczy wstrzymujących ziemskie istoty od rozwoju w szybszym tempie. Będąc "przyczepionym" do tego rodzaju zjawiska, wstrzymują się przed postępem. Jest to przeszkodą. A kiedy te przeszkody będą mogły być usunięte, osoba lub ziemski byt może realizować więcej ze swych marzeń."
("You beings seem to feel that when a mistake is made the feeling of guilt must be experienced. And then sometimes a punishment added to reinforce the guilt, so the mistake won't be made again. But we don't feel this is necessary. Whenever what you would call a "mistake" happens, we automatically compensate for it. The person is aware it has happened. That's all that's required, is that they are aware of it and best they will learn from it. These feelings of guilt, the punishments, are one of the major things that keep Earth beings -- I will call them -- from progressing at a more rapid rate. They're "hung-up" on these type of phenomenon, and they keep themselves from progressing. It's an obstacle. And when these obstacles can be removed, a person or an Earth being can pursue more of his dreams.")
Dolores Cannon, "The Custodians"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz